GİRDAP

GİRDAP

Humayun kendi kendine mırıldanıyordu:

“Doğru mu acaba?...Mümkün mü acaba?...O kadar genç yaşta,orada Şah Abdulazim

mezarlığında,binlerce ölünün arasında,nemli ve soğuk toprağın altına yatmış!..Kefeni

tenine yapışmış! Artık ne baharın gelişini görür,ne güzün sonunu, ne de bugünkü gibi

boğucu ve gam dolu günleri!..Acaba gözünün parlaklığı ve sesinin ahengi tamamen,

kaybolmuş mudur? Halbuki o ne kadar güleçti! Ne esprili sözler ediyordu!..”

Hava kapalıydı.Camlar hafifçe buharlanmıştı.Çatıdan,üstü kar tutmuş komşu

evi görülüyordu.Kar tanecikleri ağır ağır ve düzenli olarak havada dönüyorlar ve saçaklara

konuşuyorlardı.Bacadan,gri gökyüzünde döne döne yükselip yavaş yavaş kaybolan koyu

bir duman çıkıyordu.

Humayun,genç karısı ve küçük kızı Homa sade döşenmiş odalarında sobanın

karşısına oturmuşlardı.Fakat her Cuma günü bu odada gülüş ve sevinç hakim olduğu

halde,bugün hepsi üzgün ve suskundu.Hatta meclisi şenlendiren küçük kızları bugün

taşbebeğini suratı asık bir şekilde yanına koymuş,şaşkın şaşkın dışarıya bakıyordu.

sanki o da ortada bir eksiklik olduğunu anlamıştı.O eksiklik,her zamanın tersine eve

gelmeyen amcası Behram’dı. Bu yüzden annesiyle babasının üzgün olduklarını hissediyordu.

Siyah giysi,uykusuzluktan al çanak kan oturmuş gözler ve havada dalgalanan sigara

dumanı.Bütün bunlar da onun düşüncesini teyit ediyordu.

Humayun, dalgın dalgın sobadaki ateşe bakıyordu ama aklı başka yerdeydi.

Elinde olmadan okuldaki kış günlerini hatırlamıştı.Bugünkü gibi yer bir karış kar tuttuğu

zaman,teneffüs zili çalınca o ve Behram önce davranırlardı.Böyle zamanlarda hep aynı

oyunu oynarlardı.Büyük bir yığın haline gelene kadar bir kartopunu yuvarlarlardı.

sonra çocuklar iki bölük olur,kar yığınını siper alarak kar topu oynamaya başlarlardı.

soğuğu hissetmeden,soğuktan acıyıp kızarmış ellerle birbirlerine kar topu atarlardı.

Yine bir gün oyun oynarlarken bir avuç sulu karı avcunda sıkıştırarak Behram’a atmış

ve alnını yarmıştı.Müdür muavini gelip avucuna birkaç defa sertçe sopa vurmuştu.

Belki de Behram’la dostluğu oracıkta başlamıştı ve son zamanlara kadar alnındaki yara

izini gördükçe avuçlarını hatırlıyordu. Geçen on sekiz yıl boyunca ruh ve düşünceleri

birbirine yaklaşmıştı.Öyle ki çok gizli düşünce ve duygularını bile birbirlerine açmadan

edemiyorlardı.İkisi de hemen hemen aynı düşünce ve ahlaka sahipti.Şimdiye kadar

aralarında en küçük bir görüş ayrılığı ya da dargınlık olmamıştı.

Ancak önceki gün sabahleyin Humayun dairede iken “Behram Mirza intihar etmiş”

diye telefon ettiler.Humayun hemen bir arabaya atlayıp Behram’ın yanına gitti.Üstüne

örtülmüş ve bir tarafı kan lekesi olmuş beyaz örtüyü yavaşça kaldırdı.Kanlı kirpikleri

yastığa akmış beyni,halıdaki kan lekeleri,yakınlarının feryat figanı onu şoka soktu.

Behram’ın toprağa verildiği gurup vaktine kadar tabutunun başından ayrılmadı.

Bir demet çiçek ısmarladı.Getirdiler.Çiçeği kabrinin üstüne koydu.Son defa vedalaştıktan

sonra yüreği kalkmış bir vaziyette eve döndü.Fakat o günden sonra bir dakika olsun

huzuru kalmamıştı.Gözüne uyku girmemiş,şakakları ağarmaya başlamıştı.Önünde

bir paket sigara duruyordu.Sigaranın birini yakıp birini söndürüyordu.

Humayun ilk kez ölüm ve mezar meselesi hakkında derin derin düşünüyordu.

Fakat bir türlü aklı almıyordu.Hiçbir inanç ve varsayım onu ikna edemiyordu.Şaşırıp

kalmıştı.Ne yapacağını bilmiyordu.Bazen kendisinde delilik halleri görülüyordu.

ne kadar unutmaya çalışsa da bir türlü unutamıyordu.Dostlukları okulda başlamış ve

senli benli olmuşlardı.Birbirinin sevinç ve üzüntülerine ortaktılar.Ne zaman dönüp de

Behram’ın resmine bakacak olsa bütün eski anılar gözünde canlanıyor,onu görüyordu.

sarı bıyığı,aralıklı gözleri,küçük ağzı,ince çenesi,yüksek sesle gülüşü ve boğazını

temizlemesi,hepsi gözünün önündeydi.Onun ölümüne ,hem de bu kadar ani ölümüne

bir türlü inanamıyordu.Behram onun için ne fedakarlıklarda bulunmamıştı ki...Göreve

gittiği üç yıl boyunca evinin bakımını Behram üstlenmişti.Karısı Bedri’ye göre evden

kuş sütünü bile eksik etmemişti.

Şimdi Humayun hayatın yükünü omuzlarında hissediyor ve geçip giden günlere

üzülüyordu.Çünkü büyük bir içtenlikle bu odada bir araya gelip tavla oynuyorlardı.

saatlerin nasıl geçtiğini anlamıyorlardı.Fakat her şeyden çok ona azap veren şey şu

düşünceydi:Onunla yürekleri bir,inançları bir olduğu halde,nasıl oldu da Behram

intihar kararını ona açmadı?Sebep neydi? Delirmiş miydi,ya da bir aile sırrı mı söz

konusuydu? İşte bunu kendine sorup duruyordu.Sonunda aklına bir şey gelmiş gibi

karısı Bedri’ye dönerek:

“Sen ne dersin? Behram’ın bu işi niçin yaptığını biliyor musun?”diye sordu.

Dikiş dikmekle meşgul olan Bedri başını kaldırıp,bu soruyu beklemiyormuşçasına,

isteksizlikle:

“Ben nereden bileyim? Sana söylememiş miydi?”dedi.

“Hayır...Öyle sordum işte..Ben de buna şaşıyorum.Seyahatten döndüğümde değiştiğini

hissettim.Fakat bana bir şey demedi.Bu tutukluğunun idari işlerden dolayı olduğunu

sandım..Çünkü idari işler onu bezdiriyordu..Defalarca söylemişti bana...Ama hiçbir

konuyu benden saklamazdı...”

“ Allah rahmet eylesin.Ne kadar zinde ve neşeliydi! Ondan böyle bir şey beklenmezdi!”

“Hayır, öyle görünüyordu...Kimi zaman çok değişiyordu..Çooook.Yalnız kaldığı zaman

bir gün odasına girdiğim zaman onu tanıyamadım.Başını ellerinin arasına almış düşünüyordu.Beni görür görmez afalladı.Beni yanıltmak için güldü ve her zamanki şakalarını yaptı.iyi bir oyuncuydu.”

“Belki de sana söylerse,üzüleceğinden korktuğu bir şey vardı?Seni düşünmüştür.

Ama ne olursa olsun ,sen kadınsın ve çocuğun var.Yaşamak zorundasın. Ama o..”

İntiharın önemi yokmuş gibi başını anlamlı anlamlı salladı.Sessizlik yeniden

onları düşünceye itti.Fakat Humayun karısının sözlerini yapmacık ve geciştirmeye

yönelik olduğunu sezdi.Sekiz yıl önce kocasına tapan ve aşk hakkında güzel düşünceleri

olan bu kadının şimdi gözünün önünden perde kalkmışçasına Behram’ın anıları

karşısında teselli verişi Humayun’un ondan nefret etmesine neden oldu.Karısında bezdi.

Şimdi maddeci,akılcı,dünya malı ve düşüncesinde olan,üzülmek istemeyen bir kadındı.

ileri sürdüğü delil,Behram’ın karısı ve çocuğunun olmamasıydı.Ne tuhaf düşünce!

kendisini bu ortak zevkten mahrum ettiği için,onun ölümüne üzülmüyor.Acaba çocuğunun

dünyadaki değeri,arkadaşından daha mı fazla?Asla! Acaba Behram üzülmeye değmez

miydi?Dünyada onun gibi birini bulacak mıydı acaba?

O ölsün de şu doksa yaşındaki moruk Seyyid Hanım yaşasın! Bugün karda tipide

çınar dibinden bastonunu vura vura gelmişti ve ölü helvası yemek için Behram’ın

evini arıyordu.Bu Allah’ın işidir.Karısına kalırsa,normal.Günün birinde karısı Bedri’de

şu Seyyid Hanım gibi olacak.Daha şimdiden huyu,gözlerinin hali ve sesi değişti.

Sabah erkenden daireye giderken o uyuyor.Gözlerinin altı kırışmış,tazeliğini yitirmiş.

mutlaka Bedri’de ona karşı aynı duyguyu hissediyor olmalı.Kim bilir?Acaba kendisi de

değişmedi mi? O eski sevecen,itaatkar ve güzel Humayun mu?Acaba karısını aldatmamış mı?

Ama neden bu düşüncelere kapılmıştı?Uykusuzluktan mı,yoksa dostunun hüzünlü

anısından mıydı?

Bu sırada kapı açıldı ve dişiyle örtüsünün ucunu sıkıştırmış olan hizmetçi büyükçe,

parlak bir kağıt getirerek Humayun’a verdi ve dışarı çıktı.

Humayun zarfın üstündeki kısa ve kesik kesik yazıyı,Behram’ın el yazısını tanıdı.

aceleyle bir kenarından zarfı açtı ve içinden çıkan kağıdı okudu:

“Şimdi 13 Mihr 1311.Gece yarısı saat bir buçuk.Ben Behram Mirza-yı Erjenpur

kendi rızamla bütün mal varlığımı Homa Mahaferid Hanıma bağışladım.BehramErjenpur”

Humayun bir kez daha hayretle mektubu okudu.Donup kaldı.Kağıt elinden düştü.

Göz ucuyla ona bakan Bedri sordu:

“Kimin mektubuydu?”

“Behram’ın”

“Ne yazmış?”

“Biliyor musun? Bütün mal varlığını Homa’ya bağışlamış!”

“Ne ince adam!”

bu içtenlikle karşılık şaşkınlık ifadesi Humayun’un karısından daha da nefret etmesine

sebep oldu.Fakat elinde olmadan Behram’ın resmine gözü ilişti.Sonra dönüp Homa’ya

baktı.Ansızın aklına bir şey gelerek ürperdi.Sanki gözünün önünden bir perde daha

kalkmıştı.Kızı Homa tıpatıp Behram’a benziyordu.Ne kendisine ne de annesine çekmişti.

onlardan hiç birinin gözü siyah değildi.Küçük ağzı,ince çenesi,hemen hemen bütün

yüz hatları Behram’a benziyordu.

Şimdi Humayun,Behram’ın Homa’yı neden bu kadar sevdiğini ve ölmeden önce

bütün varlığını ona bağışladığını anlamıştı.Acaba o kadar sevdiği bu çocuk,karısıyla

Behram’ın yasak ilişkilerinin sonucu muydu? Hem de can dostu olan ve kendisine

son derece güvenilen bir arkadaşın! Karısı ,onun yokluğunda Behram’la sıkı fıkı olmuş

ve bütün bu süre zarfında onu aldatmış,rezil etmiş!Şimdi de,ölümünden sonra verilmek

üzere bu vasiyetnameyi,bu küfürü yazmış! Hayır,olanları kendisiyle bağdaştıramıyordu.

Bu düşünceler yıldırım hızıyla aklından geçti.Başağrısı tuttu,yanakları soğudu.Bedri’ye

alevli gözlerle bakarak:

“Sen ne dersin ha? Niye yapmış Behram bu işi? Kız kardeşi,erkek kardeşi yok muydu”dedi.

“Eskiden beri bu çocuğu severdi.Sen Bendergez’de iken Homa kızamık oldu.

Bu adam on gün on gece başucunda durdu.Allah rahmet eylesin.”

Humayun,sinirlenerek:

“Hayır,bu kadar da basit değil..”dedi.

“Nasıl bu kadar da basit değil? Herkes senin gibi üç yıl karısını çocuğunu bırakıp

gidecek kadar ilgisiz değildir.Hem suçlu hem de güçlü.Döndüğün vakit bir çorap bile

getirmedin bana.Çam sakızı çoban armağanı.Çocuğunu,seni sevdiği için sevdi.Yoksa

Homa’nın aşığı değildi.Bu çocuğu göz bebeğinden daha çok sevdiğini görmüyor muydun?”

“Hayır,bana doğruyu söylemiyorsun.”

“Ne söylememi istiyorsun? Anlamıyorum!”

“Anlamazlıktan geliyorsun.”

“Ne demek yani? Biri intihar etmiş,malını bağışlamış.Hesap mı vereceğim?”

“Senin bilmen gerektiğini biliyorum.”

“Bana bak.Kinayeli sözlere aklım ermez benim.Git tedavi ol.Aklın karışmış senin.

Benden ne istiyorsun?”

“ Bilmiyor muyum sanıyorsun?”

“O halde neden soruyorsun bana?”

Humayun sabırsızlıkla bağırdı:

“Yeter!yeter! Rezil ettin beni!”

Sonra Behram’ın vasiyetnamesini alıp buruşturdu ve sobaya attı.Vasiyetname

tutuşup kül oldu.

Bedri elindeki mor bezi fırlatıp kalktı ve :

“Bana inat olsun diye mi yaptın bunu? Kendi çocuğuna reva görmüyor musun?”dedi.

Humayun kalktı.Masaya yaslanarak alaycı bir ifadeyle:

“Benim çocuğum,benim çocuğum.Peki niçin Behram’a benziyor?”dedi.

dirseğiyle Behram’ın resminin bulunduğu işlemeli çerçeveye vurdu.Çerçeve yere düştü.

o ana kadar üzülen çocuk ağlamaya başladı.Bedri,rengi uçmuş bir halde ve tehditkar

bir sesle:

“Maksadın ne senin?Ne demek istiyorsun?dedi.

“Sekiz yıldır beni aldattığını ve rezil ettiğini söylemek istiyorum.Sekiz yıldır alda-

tıyordun beni,değil mi kadın?”

“Bana mı,kızıma mı?”

Humayun sinirli bir gülüşle resim çerçevesini gösterdi ve nefes nefese:

“Evet senin kızın...Senin kızın.Al da bak.Demek istiyorum ki,artık gözüm açıldı.Neden

bağışladığını,neden şefkatli bir baba olduğunu anladım.Ama sana göre sekiz yıldır...”

“Sekiz yıldır senin evindeydim.Her türlü rezilliği çektim.Senin felaketine katlandım.

üç yıl yoktun,evine baktım.Sonra da Bendergez ‘de bir Rus yosmasına aşık olduğun

haberi geldi.Şimdi de bana bunu yapıyorsun.Bahane bulamıyor.”Çocuğum Behram’a

benziyor”diyorsun.Ama artık dayanamam.Bir dakika bile kalamam bu evde.Gel canım..

gel,gidelim.”

Homa korkuya kapılmış hali ve uçuk rengiyle titriyor,annesi ile babası arasındaki

bu tuhaf ve görülmemiş kavgayı seyrediyordu.Ağlayarak annesinin eteğini tuttu.İkisi

birlikte kapıya doğru gittiler.Bedri,kapının yanında,anahtar destesini cebinden çıkarıp

fırlattı.Anahtarlar Humayun’un ayağının önüne düştü.

Homa’nın ağlayışı ve ayak sesleri koridorda kesilmeye başladı.On dakika sonra

karda tipide onları götüren faytonun tekerleklerinin sesi duyuldu.Humayun hayretten

donup kalmıştı.Başını kaldırmaktan korkuyor,bu olayların doğru olduğuna inanmak

istemiyordu.Kendi kendine deli mi olduğunu ya da korkunç bir kabus mu gördüğünü

soruyordu.Fakat aşikar olan şey,bundan böyle bu ev ve hayatın onun için dayanılmaz

olmasıydı.Artık o kadar çok sevdiği kızı Homa’yı göremeyecek,onu öpüp okşayamaya-

caktı.Arkadaşının anısı kirlenmişti.Hepsinden kötüsü,karısı sekiz yıldır,tek dostu ile

ilişki kurmuş ve aile ocağını bulandırmıştı.Gizlice!habersizce! İkisi de iyi oyunculardı.

yalnız o aldanmış,ona gülmüşlerdi.Bütün hayatından nefret etti.Her şeyden,herkesten

bezmişti.Kendisini son derece yabancı ve yalnız hissetti.Uzak şehirlerden veya güney

limanlarından birine gidip hayatının kalan kısmını orada geçirmek ya da intihar etmekten

başka seçeneği yoktu.Hiç kimsenin görmeyeceği bir yere gitmek,kimsenin sesini duymamak

bir çukurda yatıp,bir daha uyanmamaktan başka yolu yoktu.Çünkü ilk kez,etrafında

bulunanlarla kendisi arasında şimdiye kadar fark etmediği korkunç bir uçurum

bulunduğunu anlamıştı.

Bir sigara yaktı.Odada uzunlamasına birkaç adım attı.Tekrar masaya yaslandı.

dışarıda düzenli,ağır ağır ve aldırmadan yağan kar taneleri,sanki gizemli bir musiki

ahengiyle havada dans ediyorlar ve saçaklara konuyorlardı.Gayri ihtiyari,anne ve

babasıyla birlikte Irak’taki köylerine gittikleri güzel ve zevkli günleri anımsadı.

gündüzleri tek başına ağaç gölgesi altında,yeşilliklerin arasına uzanıyordu.Şir Ali

orada çubuğunu yakıyor,dövene oturuyor,kırmızı başörtülü kızı saatlerce orada

babasını bekliyordu.Döven acı acı sesler çıkartarak altın buğday başaklarını ufalıyordu.

dürtlengeçin tesiriyle sırtları yara bere olan öküzler,uzun boynuzları ve geniş alınlarıyla

güneş batana kadar kendi çevrelerinde dönüyorlardı.Şimdi onun durumu da tıpkı o

öküzlerin ki gibiydi.Bu hayvanların ne hissettiklerini biliyordu artık.O da hayatı boyunca

gözü bağlı olarak kendi çevresinde dolanıp durmuştu.Dolap beygiri gibi o harman

döven öküzler gibi.Saatlerce küçük gümrük odasında masa başında oturup,sürekli aynı

kağıtları karaladığını anımsadı.Bazen iş arkadaşına bakıp esniyor,tekrar kalemi alıp

kendi sütununa aynı numaraları yazıyor,karşılaştırıyor,topluyor,defterleri altüst ediyordu.

fakat o zaman içini ferahlatan bir şey vardı.Gözü,fikri,gençliği,kuvveti parça parça

çözülse de,Behram’ı kızı ve karısını karşısında güleryüzle gördüğü akşam,bütün

yorgunluğu çıkıp gidiyordu.Ama şimdi her üçünden de bezmişti.Üçü birlikte onu

bu günlere getirmişti.

Ani bir karar vermiş gibi,gidip çalışma masasının başına oturdu.Masanın gözünü

çekti.Her zaman yanında taşıdığı küçük tabancayı çıkardı.Kontrol etti.Mermiler yerin-

de idi.Soğuk ve siyah namlusuna baktı.Yavaşça şakağına dayadı.Fakat Behram’ın

kanlı yüzünü hatırlayınca tabancayı pantolonunun cebine koydu.Tekrar kalktı.

koridorda paltosunu ve kaloşunu giydi.Şemsiyesini de alıp evden çıktı.Sokak tenhaydı.

kar tanecikleri havada yavaş yavaş dönüyordu.Nereye gittiğini bilmeden yola koyuldu.

sadece,evinden bu korkunç olaylardan kaçıp uzaklaşmak istiyordu.

Soğuk,beyaz ve iç kapayıcı bir caddeye çıktı.Araba tekerleklerinin izi alçak ve

yüksek yarıklar açmıştı.Ağır ve uzun adımlar atıyordu.Yanından bir otomobil geçti ve

caddenin sulu ve çamurlu karlarını üzerine sıçrattı.Durup elbisesine baktı.Çamura

bulanmıştı.Sanki onu teselli ediyor gibiydi.Yolda kibrit satan küçük bir erkek çocuğuna

rastladı.Seslendi ona.Bir kutu kibrit aldı.Fakat çocuğun yüzüne bakınca,siyah gözleri,

küçük dudağı ve sarı bıyıkları olduğunu gördü.Behram’ı anımsadı.Titremeye başladı

ve yola devam etti.Birden bir dükkan vitrininin önünde durdu.Yaklaşıp alnını soğuk

cama yapıştırdı.Neredeyse şapkası düşecekti.Vitrinde oyuncaklar sergilenmişti.Buharla

üstü temizlensin diye paltosunun eteğini vitrin camına sürüyordu,ama boşunaydı.

tam önünde pembe yüzü ve mavi gözleriyle büyük bir bebek duruyor ve gülümsüyordu.

bir süre dikkatle baktı ona.Bu bebek Homa’nın olsaydı,onu ne kadar mutlu ederdi.

Mağaza sahibi kapıyı açtı.O tekrar yoluna devam etti.İki sokaktan daha geçti.Yolu

üzerinde,önünde sepetiyle bir tavukçu oturmuştu.Sepete ayakları birbirine bağlanmış

üç tavukla bir horoz konulmuştu.Kızarmış ayakları soğuktan titriyordu.Önündeki

kar üstüne kan damlaları düşmüştü.Biraz daha uzakta,bir evin girişinde,parçalanmış

gömleğinden kolları çıkmış kel bir oğlan çocuğu oturmaktaydı.

Mahalle ve yolunu bilmeden bunların tümünü farketti.Yağan karı hissetmiyordu.

eline aldığı şemsiye öylece kapalı duruyordu.Başka bir tenha sokağa girip,bir evin

yüksekçe olan sekisine oturdu.Kar yağışı daha da hızlanmıştı.Şemsiyesini açtı.Çok

yorulmuştu.Başı ağırlaşıyordu.Gözleri yavaş yavaş kapandı.

Yoldan geçen birinin sesi onu kendine getirdi.Kalktı.Hava kararmıştı.Günlük

olayların hepsini hatırladı.Aynı şekilde,o evin girişinde gördüğü,parçalanmış

gömleğinden kolu çıkan kel çocuğu,sepette soğuktan titreyen tavukların ıslak ve

kırmızı ayaklarını ve kar üzerine damlamış kanı anımsadı.Biraz açlık duydu.Bir tatlıcı

dükkanından tatlı ekmek satın aldı.Yolda yerken,bilinçsizce,gölge gibi sokakta dola-

şıyordu.

Eve girdiğinde gece yarısını iki saat geçmişti.Bir koltuğa attı kendini.Bir saat

sonra soğuğun şiddetinden uyandı.Elbisesiyle yatağa girip yorganı başına çekti.

rüyasında,aynı odada o kibrit satan çocuk siyah bir elbise giymiş ve üstünde mavi

gözlü gülümseyen bebeğin durduğu masaya oturmuştu.Onun önünde elleri göğüslerinde

üç kişi duruyordu.Kızı Homa içeri girdi.Elinde bir mum vardı.Onun ardısıra,beyaz

yüzünde kanlı beyaz örtü bulunan bir adam girdi.Yaklaştı,kibritli çocukla Homa’nın

elini tuttu.Kapıdan çıkmak istediği sırada,ona doğru çevrilmiş tabancalar tutan iki el

perde arkasından çıktı.Humayun korkarak,baş ağrısıyla birlikte uykusundan sıçradı.

İki hafta boyunca yaşantısı böyle geçti.Gündüzleri daireye gidiyor,geceleri yatmak

için eve çok geç dönüyordu.Bazen ikindi vakitleri,nasıl olup da yolunun,Homa’nın

okuduğu kızlar okulunun yakınından geçtiğini bilmiyordu.Ders bitince duvarın köşe-

sine saklanıyor,kayınpederinin evindeki hizmetçisi Meşedi Ali’nin onu görmesinden

korkuyordu.Çocuklara bir bir dikkat ediyor,ama aralarında kızı Homa’yı göremiyordu.

sonunda tayin isteği kabul olundu ve kendisine Kirmanşah gümrüğüne gitmesi tebliğ

edildi.

Humayun hareket gününden önce bütün işlerini yoluna koydu.Hatta otogara gidip

bilet bile aldı.Gar görevlisinin ısrarına rağmen,bavullarını kapatmadığı için,o gün

akşamüzeri gidecekken ,ertesi sabaha Kirmanşah’a hareket etmeye karar verdi.

Evine girince dosdoğru çalışma masasının bulunduğu mütevazi odaya gitti.Oda

dökülüp saçılmış,sobanın önüne soğuk küller dökülmüştü.İpekli mor kumaş ile

Behram’ın vasiyetnamesinin bulunduğu zarfı masanın üstüne koymuşlardı.Zarfı alıp

ortadan yırttı.Fakat arasında, o gün aceleyle farkına varmadığı,yazılı küçük bir kağıt

parçası gördü.Parçaları masanın üzerinde yanyana koyduktan sonra şöyle okudu:

“Bu kağıt mutlaka ölümümden sonra eline geçecek.Bu ani kararımdan dolayı şaşıra

cağını biliyorum.Çünkü sana danışmadan hiçbir iş yapmazdım.Fakat aramızda gizli

bir şey kalmaması için itiraf ediyorum.Ben karın Bedri’yi sevdim.Dört yıldır kendimle

mücadele ediyordum.Sonunda galip geldim ve sana hiyanet etmemiş olmak için içimde

uyananan devi öldürdüm.Homa hanıma naçiz bir hediye veriyorum.Umarım kabul

olur.Kurbanın Behram.”

Humayun bir süre şaşkın, şaşkın odanın çevresine bakındı.Artık Homa’nın

kendi çocuğu olduğundan şüphesi yoktu.Homa’yı görmeden gidebilir miydi? Kağıdı

iki kere,üç kere okudu.Cebine koyup evden çıktı.Yol üstündeki oyuncakçıya girdi ve

beklemeden pembe yüzlü,mavi gözlü büyük bebeği satın aldı.Kayınpederinin evine

gitti.Kapıyı çaldı.Hizmetçileri Meşedi Ali,Humayun’u görür görmez yaşlı gözlerle:

“Bey,başım nerelere vurayım? Homa Hanım!” dedi.

“Ne oldu?”

“Bey,bilmiyorsunuz.Homa Hanım sizin ayrılığınızdan dolayı ne kadar zayıfladı,

ne kadar halsizleşti.Her gün okula götürüyordum.Cumartesi günüydü.Beş gün önce

ikindi üzeri okuldan kaçtı.”Babacığımı görmeye gidiyorum”demişti.O kadar telaşlan

dık ki.Muhammed size söylemedi mi? Karakola telefon ettik.Tekrar evinize geldim.”

”Ne diyorsun? Ne oldu?”

“Hiç.bey.Geceleyin onu eve getirdiler.Yolunu kaybetmiş.Soğuktan donmuş.Öldüğü

ana kadar hep sizi istedi.Dün onu Şah Abdulazim’e götürdük.Behram Mirza’nın

kabri yanında toprağa verdik!”

Humayun dikkatli dikkatli Meşedi’ye bakıyordu.Buraya gelince bebek kutusu

kolunun altından düştü.Sonra deliler gibi paltosunun yakasını kaldırarak uzun adımlarla

garaja doğru gitti.Artık bavulunu kapamaktan vazgeçti.İkindi arabasıyla en kısa

zamanda hareket edebilecekti.

Yapı Kredi Yay. İran ve Afgan Hik.Antolojisi

Sadık Hidayet