HOBİSİ OLAN ADAM

HOBİSİ OLAN ADAM

Otelden çıktğımda saat on civarı olmalıydı.Gece sıcaktı ve içecek bir şeye gereksinim

duymuştum.Kokteyl salonuna gitmenin bir yararı yoktu,çünkü tımarhaneye benziyordu.Bowling

müsabakası için gelenler,burayı da ele geçirmişti.

Euclid Bulvarı’ndan aşağı doğru yürürken,Cleveland’in bowling oyuncularıyla dolu

olduğu izlenimine kapıldım.Dahası çoğu,içecek bir şeyler arıyor gibiydi. Önünden geçtiğim

tüm barlar,hepsi rozetlerini takmış,gömlekli adamlarla tıka basa doluydu.Aslında kim

olduklarını belirtecek fazladan bir şeye gereksinimleri yoktu. Zaten hemen hepsi,

standart yuvarlak çantaları içinde kendi bowling toplarını taşıyorlardı.Ayrıca çoğu,sarhoş

olmaya yetecek kadar içki de taşıyordu.

Bowling oyuncularının içmeyi bu kadar çok sevmeleri gariptir.Bir bowling oyuncusunun

damarını kesin,genellikle kan yerine alkol akar.Rip Van Winkle ve cüceler hakkında yazarken

şu bizim yaşlı Washington İrvine bile bu gerçeğin farkındaydı.

Tabii bu kalabalıkta hiç cüce yoktu;yalnızca normal erkek ölçülerine sahip içkiciler

vardı.Ayrıca uzaktaki dağların zirvelerinden gelen gök gürültüsü,kalabalıktan yükselen

kahkahalara ve bağırtılara karışıyordu.

Bu şamataya katılmak istemedim.Böylece Euclid’den uzaklaşıp sakin bir yer arayarak

dolaşmayı sürdürdüm.Bowling çantam gitikçe ağırlaşmaya başlıyordu.Aslında niyetim,

çantamı doğrudan istasyona götürüp trenin saatine kadar kilitli bir dolaba bırakmaktı,

ama içki içmeliydim.

Sonunda bir yer buldum.Loş, kir pas içinde ama aynı zamanda bomboş bir yerdi.

Barmen,tezgahın ta öbür ucunda kendi başına oturmuş,radyodan ikili bir maçın son

yarısını dinliyordu.

Kapıya yakın bir yere oturdum ve çantamı yanımdaki tabureye koydum.Sonra bana

bir bira getirmesi için barmene seslenerek,”Bana bir şişe bira getirin”dedim.”Böylece

sizi bir daha rahatsız etmek zorunda kalmam.”

Yalnızca kibar olmaya çalışıyordum,ama bu zahmete girmesem de olurmuş.Barmen,

maçı dinlemek için geri gitmeye fırsat bulamadan,içeri bir başka müşteri girdi.

“Duble viski,suyu boş ver.”

Başımı kaldırıp baktım.

Bowling oyuncuları şehri kesinlikle istila etmişlerdi.Bu da,elli yaşlarında,alnındaki

çizgiler kel kafasının da tepesine kadar uzanan,iri yapılı biriydi.Bir ceket giyiyordu ve

siyah,şişkin ve benimkine çok benziyen bowling çantasını da beraberinde taşıyordu.

Ben adamı incelerken,o da çantasını hemen yanındaki tabureye büyük bir dikkatle yerleştirdi

ve içkisine uzandı.

Başını arkaya atıp,içkisini bir dikişte mideye indirdi.Boynundaki soluk beyaz derinin

hafifçe dalgalandığını görebiliyordum.Ardından boş bardağını uzatarak,”Bir daha”dedi

barmene.”Şu radyonun sesini de kısıver,olur mu Mac?”Cebinden bir avuç dolusu kağıt

para çıkardı.

Barmenin yüz ifadesi,bir an için kaş çatma ile gülümseme arasında gidip geldi.Sonra

tezgahın üzerinde kanat çarpan paraları fark etti ve yüzüne birgülümseme yayıldı.

Omzunu silkip döndü ve ses kontrol düğmesini çevirerek,spikerin sesini uzaktan gelen

Bir vızıltıya dönüştürene kadar azalttı.Barmenin aklından ne geçtiğini biliyordum.

“Bira olsa avucunu yalamasını söylerdim,ama bu adam viski içiyor.”

İkinci dubleyi neredeyse radyonun sesinin kısılması kadar kısa bir sürede mideye

indirdi.

“Bir daha doldur”dedi iriyarı adam.

Barmen geri geldi,tekrar doldurdu,parasını aldı,yazar kasaya kaydetti;sonra da barın

diğer ucuna çekildi.Spikerin sesini duymaya çabalayarak,kulağını iyice radyoya dayadı.

Üçüncü dublenin bir anda mideye indirilişini izledim.Yabancının boynu şimdi kızarmıştı.

iki dakikada içilen altı ons viski,insanın yüzünde mucizeler yaratır;dilini de çözer.

“Kahrolası top oyunu!”diye homurdandı yabancı.”İnsan bu pisliği nasıl dinleyebilir

anlamam.” Alnını silip,bana şaşkınlıkla baktı.”Bazen dünyada beyzbol fanatiklerinden başka

kimse yokmuş duygusuna kapılıyor insan.Tüm yaz boyunca haybeye bağırıp çağırarak

kafalarını patlatan bir alay kaçık aptal. Ardından güz geliyor ve bu sefer de futbol

maçları başlıyor.Aynı şey,hatta daha beteri.O biter bitmez de basketbol.Allah aşkına,

ne buluyorlar bunda?”

“Herkes bir tür hobiye ihtiyaç duyar.” Dedim

“Tamam iyi de bunu ne tür bir hobi olarak adlandırıyorsunuz?Yani, bir topu kapmak için

boğuşan bir maymun sürüsünü seyretmekten kim heyecan duyar ki?”diyerek kaşlarını çattı.

“Kimin kazanıp,kimin kaybettiğini önemsediklerini söyleyip benimle kafa bulmayacaksın

herhalde.Bir çok insan maça farklı bir nedenle gider.Sen hiç dışarı çıkıp maç seyretmeye

gidiyor musun Mac?

“Arada bir”

“O zaman neden bahsettiğimi anlıyorsundur.Onları,orada bağırırlarken duydum.

Bağırıp çağırırlarken yani.Esas gitme nedenleri bu işte,avaz avaz böğürmek.Peki,çoğu

zaman nedir söyledikleri şey?Söyleyeyim.Hakeme ölüm!Yaa,bağırışıp durdukları şey

bu işte.Hakeme ölüm!”

Biramın kalannın çabucak bitirerek,tabureden inmeye çalıştım.Elini uzatıp tezgaha vurdu.

“Bir tane daha iç,Mac”ded.”Benden olsun.”

Başımı salladım.”Kusura bakma,geceyarısı buradan geçen treni yakalamam gerek,”dedim

Adama.

Saate göz attı.”Daha çok var” Karşı çıkmak için ağzımı açtım,barmen çoktan bir şişe

açmıştı ve bir duble daha dolduruyordu.Yabancı da,benimle konuşmayı sürdürüyordu.

“Futbol daha beter”dedi.”Futbol oynarken,adam sakatlanabilir.Bazıları çok kötü

sakatlanıyor.O kalabalığın görmek istediği de,işte bu.Öf be,heriflerin kan görmek için

haykırmaya başlamaları,insanın midesini kaldırmaya yetiyor.

“Bilmem ki”dedim.”Hem sonra,sıkışıp kalmış saldırganlığı dışarı vurmanın oldukça

zararsız bir yolu.”

Beni belki anladı,belki de anlamadı,ama onaylarcasına başını salladı:

“Bir şeyleri açığa çıkarıyor,senin dediğin gibi,ama ben zararsız olduğundan o kadar emin

değilim.Boksu ve güreşi ele alalım bir de.Bunlara da spor mu diyelim? Yoksa,hobi mi?

İnsanlar,birinin perişan edildiğini görmek istiyorlar ama bunu itiraf edemiyorlar.”

Yüzü şimdi epeyce kırmızıydı.Terlemeye başlamıştı.”Peki,avcılık ile balıkçılığa ne demeli?

temeline inersen,aynı şey.Sadece öldürme işini burada bizzat sen yapıyorsun.Bir silah

alıyorsun eline ve aptal bir hayvanı vuruyorsun.Ya da canlı bir solucanı kesip,bir iğnenin

ucuna takıyorsun;iğne,bir balığın ağzını yarıp içine giriyor ve sen de bir tür zafer duygusu

tadıyorsun,değil mi?İğne,ete batıp keserek parçalayınca...”

“Eee,durun bakalım!” dedim.”Sizi tüm insanların böyle sadist olduğunu düşündürten nedir?”

Bir an şaşkınlıkla baktı bana.”Tumturaklı lafları boş ver şimdi”dedi.”Doğru olduğunu bili-

yorsun.Bu dürtüyü herkes hisseder,er ya da geç.Top oyunları ve boks gibi şeyler de bu

dürtüyü gerçekten tatmin etmez.Bu yüzden, bu kadar sık savaşmamız gerekiyor.O zaman

geçerli bir mazeret oluyor gerçekten,öldürmek için.Milyonlarcasını.”

Nietzche kendisini karamsar bir filozof olarak görürmüş.Bir de duble viski içenlerle

tanışsaymış.

“Çözümünüz nedir? Diye sorarken sesime alaycı bir ton karışmasın diye epey

çabalamam gerekti.”Cinayete karşı olan yasaları yürürlükten kaldırsınlar,sizce daha mı

iyi olurdu.?”

“Belki de.” Kel kafalı adam boş bardağını inceliyordu.”Kimin öldürüldüğüne bağlı.

Varsayalım ki,serseriler ile dilencileri geberttin.Ya da bir fahişeyi,belki.İşte,ailesi

akrabaları,hiç kimsesi olmayan birinin yani.Özlenmeyecek birini.Bu işten yakanı daha

kolay sıyırırsın.”

Gözlerinin içine bakarak öne doğru eğildim.

“Siz yapabilir misiniz?”

Bana bakmadı.Karşılık vermeden önce bir an bowling çantasına göz attı.

“Beni yanlış anlama Mac” ded,zoraki gülümseyerek.”Ben katil değilim.Ama eskiden bu işi

yapan bir adamı düşünüyordum.Hem de burada,bu şehirde.Belki yirmi yıl önceydi.”

“Siz adamı tanıyor muydunuz?”

“Hayır,tabii ki tanımıyordum.Onu kimse tanımıyordu,zaten bütün mesele de bu.

Bu yüzden hep paçayı sıyırıyordu, ama herkes ondan haberdardı.Sadece gazeteleri okumak

yeterliydi.Ona,Cleveland Kellecisi diyorlardı.Kingsbury Çayı ile Jackass Tepesi civarında,

dört yılda on üç cinayet işledi.Polisler adamı bulmaya çalışırlarken,kafayı yediler.Şehre

hafta sonları geldiği tahmin ediliyordu.Sonra serserinin birini seçip,onu ayartarak aşağı

bir kanala ya da demiryolunun oradaki çöplüğe götürüyordu.Bir şişe içki ya da başka bir

şey vaat ediyordu herhalde.Aynı şeyi kadınlara da yapıyordu.Sonra da bıçağını kullanıyordu..

kendini kandırmaya çalışarak oyun oynamıyordu o.Gerçeğin peşindeydi;gerçek heyecanların

ve sonunda gerçek ölüm bulunan bir şeyin.Anlarsın ya,o insanları kesip biçmekten hoşla-

nıyordu.Kesmekten hoşlandığı şeylerden biri de...”

“Ayağa kalkıp, çantama uzandım.Yabancı kahkahayı bastı.

“Korkam Mac”dedi.”Bu herif,ta 1938’de tüymüş olmalı şehirlerden.Belki de Avrupa’da

savaş başlayınca,gidip oraya takılmıştır.Bir komando birliğine katılıp aynı işi yapmayı

sürdürmüştür;ancak bu sefer bir katil sayılmak yerine,bir kahraman olmuştur,anlıyor

musun? İşini dürüstçe yapıyordu;yapıyormuş gibi görünmeye çalışmıyordu.Şu,tavuğa

benzer insanlardan değildi.”

“Yavaş olun bakalım”dedim.”Boşuna heyecanlanmayın.Bu sizin kuramınız,benim değil.”

sesini alçalttı.”Kuram mı? Belki de öyledir Mac.Ama bu gece seni gerçekten sarsacak

bir şeyle karşılaştım.Tüm bu içkileri neden yuvarlıyorum sanıyorsun?”

“Bana kalırsa,tüm bowling oyuncuları çok içer,” dedim adama. “Ama şöyle bir düşünün

ce,madem spor etkinlikleri hakkında gerçekten böyle hissediyorsunuz,o zaman neden

bowlingle ilgileniyorsunuz.?”

Kel kafalı adam eğilerek bana yaklaştı”Bowling oyuncusu olduğumu da kim söyledi”

diye mırıldandı.

Tam konuşacağım sırada bir gürültü koptu.Caddeden gelen siren sesini,ikimiz de

Aynı anda duymuştuk.

Barmen başını kaldırıp baktı.”Buraya doğru geliyor sanki.Sizce de öyle değil mi?”

Ama kel kafalı adam çoktan ayaklanmış,kapıya doğru gidiyordu.

Peşinden koşturdum.”Hey,çantanızı unutmayın.”

Bana bakmadı bile.”Teşekkürler”diye homurdandı.”Teşekkürler Mac.”

Sonra da gitti.Caddeden yürümeyip,bitişik iki bina arasındaki dar bir geçide saptı.

Bir anda ortadan kaybolmuştu.Sirenlerin sesi caddeyi kaplarken,kapının ağzında duru-

yordum.Bir devriye arabası,motorunu çalışır halde bırakıp barın önünde durdu.Üniformalı

bir çavuş,kaldırımda koşarak,arabaya eşlik ediyordu.Geldiğinde nefes nefeseydi.Çarçabuk

bir kaldırıma,bir bara,bir de bana baktı.

“Bir bowling çantası taşıyan,iriyarı,kel kafalı birini gördünüz mü?”dedi nefes nefese.

Ona gerçeği söylemeliydim.”Şey,evet.Daha bir dakika önce çıktı buradan.”

“Ne tarafa?”

Elimle binaların arasındaki geçidi işaret ettim ve çavuş devriye arabasındaki adamlara

bir takım emirler verdi.Araba yola koyuldu,fakat çavuş peşlerinden gitmedi.

“Bana ondan bahsedin”dedi,beni bara doğru sürüklerken.

“Tamam da tüm bunların anlamı nedir?”

“Cinayet.Otelde tertiplenen bowling müsabakasında.Bir saat kadar önce.Komi,onu

kadının odasından çıkarken görmüş ve kapkaççı sanmış,çünkü adam asansör yerine mer-

divenleri kullanmış.”

“Kapkaççı mı?”

“Otel fareleri,kongrelere dadanırlar ve çaktırmadan odalara girip bir şeyler yürütürler.

her ne ise,komi adamı görmüş ve otel dedektifine haber vermiş.Otel dedektifi de,oda

numarasını kontro etmiş ve gülüp geçmiş.Orada,kongre tayfasına muziplikler yapan

yaşlı bir yarasanın bulunduğunu biliyormuş.Bu nedenle,odadan çıkan adamın,muhtemelen

müşterilerden biri olduğunu düşünmüş.Kısa bir süre sonra kat hizmetçilerinden biri,

tesadüfen kapının aralık olduğunu fark ederek,içeriye göz atmış.Kadını,tam yatağın

üstünde bulmuş.Parçalanmış haldeymiş,ama güzelmiş doğrusu.”

Derin bir nefes alarak,”Demin burada olan adam” dedim”Durmadan Cleveland’ın

kafa kol kesen katilinden bahsetti.Sarhoş olduğunu düşünmüştüm,ya da benimle dalga

geçtiğini.Sizce o...”

Çavuş homurdandı.”Şu sizin bowling çantanız mı?”diye sordu,bar taburesini

işaret ederek.

Başımı sallayarak,benim olduğunu belirttim.

“Açın”diye emretti.

Çantayı açmam uzun sürmüştü,çünkü ellerim titriyordu.

Bowling topuna dikkatle bakarak,içini çekti.

“Pekala.Adam kendininkini aldı,değil mi?

Bir kere daha başını salladım.

“Bu durumda adamımız o”dedi çavuş.”Kominin tarifi,caddenin aşağısındaki gazetecinin

kine uyuyor.Bu tarafa doğru geldiğini görmüş.”

“Yani,bu bara kadar izini böyle sürdünüz,öyle mi? Diye sordum.

“Evet.Bu ve bir şey daha.Bowling çantası.”

“Birisi görüp de,size tarif etti mi?”

“Hayır,birinin tarifine gerek yoktu.Bir iz bırakıyordu.Kaldırımdan buraya doğru

nasıl koştuğuma dikkat ettiniz mi? İzi takip ediyordum.Taburenin altına,yere bakın hele.”

Baktım.

“Yani,o çantanın içinde bir bowling topu taşımıyordu.Bowling topları bir şey sızdırmaz.”

Tabureye oturdum ve oda dönmeye başladı.

Neden sonra başımı kaldırdım.Bir polis devriyesi bara girdi.Hırıltıyla nefes alışına

bakılırsa,koşarak gelmişti, ama yüzü kırmızı değildi.Yeşilimsi beyaz bir renkti.

“Yakaladınız mı?” diye acelele sordu çavuş.

“Adamdan geriye ne kaldıysa artık.”Devriye başka tarafa baktı.”Bu blokun arka tarafındaki

tellerin üstünden atlamış ve demiryoluna doğru koşmuş olmalı.Makas değiştiren yük

trenini görememiş,tren arkadan...”

“Ölmüş mü?”

Devriye başını salladı.”Teğmen demin aşağıdaydı.Ambulans da. Ama adamı raylardan

kazımaları gerekecek.Şu ana kadar kimliğini belirleyecek bir şey çıkmadı,dahası cesetten

de bir şey elde edemezler.”

Çavuş fısıltıyla kükredi.”Bu durumda emin olamayız,” Dedi.”Otel faresinin tekiydi

Belki de.”

“Anlamanın kesin bir yolu var”dedi devriye.”Hanson,adamın çantasıyla geliyor.Tren

çarptığında açığa düşmüş.”

Biz kapıya bakarken,devriye memuru Hanson içeri girdi.Bowling çantasını taşıyordu.

Çavuş,çantayı Hanson’ın elinden alıp,bar tezgahının üzerine koydu.

“Adamın yanındaki çanta bu muydu?” diye sordu bana.

“Evet” dedim.

Sonra arkamı döndüm.Çavuşun çantayı açışını seyretmek istemiyordum.İçine baktık-

larında yüzlerinde belirecek ifadeyi görmek istemiyordum.Ama tabii ki seslerini duydum.

Galiba Hanson’ın midesi bulanmıştı.

Böylece gene ayağa kalkmaya çalıştım,ama çavuşun başka düşünceleri vardı.

Resmi ifademi almadan beni bırakmayacaktı.Bir isim ve adres istedi,aldı da.Hanson her

şeyi yazıya döktü ve bana imzalattı.

Yabancıyla yaptığım konuşmayı,hobi olarak cinayet kuramını,aranma olasılıkları

bulunmadığından serseriler ile dilencileri seçme fikrini tümüyle anlattım.

“Bunları anlatmal kulağa garip geliyor,değil mi?”diye bitirdim.”Tüm bu süre boyunca,

bunun gülünç bir öykü olduğunu düşünmüştüm.”

Çavuş,bowling çantasına şöyle bir göz attı,sonra da bana baktı.

“Gülünç bir öykü falan değil”dedi.”Büyük ihtimalle katilin kafası da böyle çalışıyordu.

onun hakkındaki her şeyi biliyorum.Teşkilattaki herkes,kafa kol kesma vakalarını en ince

detayına kadar çalışmıştır.Hikaye mantıklı.Ortalık kızıştığında,katil,yirmi yıl önce şehri

terk etmişti.Belki Avrupa’daki savaşa gerçekten katılmıştır;belki de savaş bittikten

sonra işgal kuvvetleriyle orada kalmıştır.Sonra da memleketine dönüp,her şeye yeniden

başlamak zorunda kalmıştır.

“Neden acaba?”diye sordum.

“Kim bilir neden?Belki de adamın hobisiydi bu. Oynadığı bir tür oyun.Ödül kazanmayı

da seviyordu.Bir bowling müsabakasına dalıp böylesine tehlikeli bir numarayı başarıyla

gerçekleştirdiğine göre,sinirlerinin ne kadar sağlam olduğunu düşünebiliyor musunuz?

Başı, bir hatıra olarak yanında götürebilmek için bir bowling çantası taşıyor.”

Sanırım yüzümdeki ifadeyi gördü,çünkü elini omzuma koydu.

“Affedersiniz” dedi.”Kendinizi nasıl hissettiğinizi çok iyi anlıyorum.Kıl payı kurtuldunuz,

sadece konuştunuz onunla.Muhtemelen gelmiş geçmiş psikopat katillerin en zekisiydi.

kendinizi şanslı sayın.”

Başımı salladım ve kapıya yöneldim.Hala şu geceyarısı trenini yakalayabilirdim.

Çavuşun,kıl payı kurtulmak ve dünyadaki psikopat katillerin en zekisi belirlemelerine

katılıyordum.Şanslı olduğum görüşüne de katılıyordum

Demek istediğim, şu salak otel faresi bardan kaçarken,kan sızdıran bowling çantasını

onun eline son anda tutuşturmuştum.

Onunla çantaları değiştirdiğimin farkına varmamış olması,benim için büyük bir şanstı.

Hobisi Olan Adam

Robert Bloch

Klasik Cinayet Hikayeleri isimli kitaptan

Doğan Kitap Yayınları